Even een bakkie doen

Op deze feestdag een vroege dienst. Dat wordt gezellig even koffiedrinken. Niet dus, want na tien minuten valt onze eerste melding al. Onze patiënt heeft pijn op de borst, maar kan de voordeur niet opendoen omdat hij de sleutel niet kan vinden. De politie rijdt daarom mee om de deur voor ons te openen. We arriveren tegelijkertijd en kunnen communiceren met de man via het voorraam op de benedenverdieping.

Onze patiënt voelt zich echt niet lekker en we willen eigenlijk snel naar binnen. De politie krijgt echter de deur niet snel open. Het blijkt dat er een ouderwets schuifraam aanwezig is wat we, met hulp van onze patiënt, omhoog kunnen schuiven. De verpleegkundige klimt als eerste naar binnen, maar blijft halverwege met haar riem haken aan de opstaande rand van het kozijn. Daar blijft ze hangen en haar benen bungelen in de lucht. Stiekem moeten we hier toch wel een beetje om lachen.

We geven haar een zetje, maar dat blijkt iets te hard, getuige de bonk en wat woorden van de verpleegkundige. De patiënt moet, ondanks zijn grauwe gelaat, lachen en zegt tegen haar: "Nou, welkom, u valt met het raam in huis in plaats van met de deur!

Nadat ik ook naar binnen geklommen ben met behulp van de collega's van de politie sluiten we de monitor aan bij de patiënt. Als we zo even bezig zijn, verandert plotseling de situatie van onze patiënt. We worden opeens geconfronteerd met een levenloze patiënt. Allebei kijken we machteloos toe. We kunnen niets meer voor hem doen. Hij heeft een niet reanimeren verklaring. Het voelt heel onwerkelijk en tegenstrijdig. De feestdag is voor onze patiënt zo abrupt geëindigd.

Als ik naar het voorraam loop en de collega's van de politie dit meedeelt kijken ze me verbijsterd aan en denken ze dat ik een grap maak. Samen met de politie leggen we onze patiënt op bed. Hij ligt er weer keurig bij. Nadat de familie is gearriveerd rijden we terug naar de post om onze spullen aan te vullen. Die koffie hebben we nu toch wel even nodig.