Ik ben trots om deel uit te maken van zo’n prachtige groep

Mijn beste keuze ooit!
Ik ben begonnen als KVV’r (Kort Verband Vrijwilliger Koninklijke Landmacht) voor 26 maanden vertelt Peter. Na de KVV heb ik een paar jaar gewerkt als internationaal chauffeur. Mijn broer was destijds werkzaam als verpleegkundige. Ik vond dit prachtig en was zo enorm trots op hem! Ik reed in die tijd al internationaal op de vrachtwagen en besloot als chauffeur op de ambulance te solliciteren! In 1993 ben ik begonnen op de Baan bij de toenmalige GGD Rotterdam; mijn beste keuze ooit!

We leveren patiëntenzorg
Op dit moment ben ik naast mijn werk als ambulancechauffeur ook werkzaam als uitgifte centralist op de meldkamer. Beide functies zijn heel divers en er heerst een goede teamspirit. Op de meldkamer is het steeds puzzelen om alle gebieden in onze regio afgedekt te houden. We hebben continue collegiaal overleg hoe we dit samen het beste kunnen doen. Met de ambulance sta je echt buiten op straat. Je bent erbij en je stapt naar voren. We maken soms nare dingen mee, maar vaak ook mooie dingen, waarbij we echt het verschil maken. Door deze combifunctie ben je de verbindende factor tussen de meldkamer en de ambulancedienst! Je kunt aan beide kanten dingen over en weer uitleggen, want uiteindelijk doen we het met elkaar, waarbij patiëntenzorg altijd bovenaan staat! Door de combinatie van meldkamer en ambulancedienst weet je vaak wel welk gevoel collega’s hebben bij bepaalde meldingen of wanneer je ze helaas voor de zoveelste keer vlak voor einde dienst er nog uit moet sturen voor een rit. Mijn ervaring is dat als je de collega’s op straat laat merken dat je met ze meedenkt en meevoelt dat dit de samenwerking enorm verbeterd. Niemand op de ambulance vindt het leuk om te laat binnen te komen. En niemand van de meldkamer vindt het leuk om ze er nog vlak voor tijd uit te sturen. Maar wat moet dat moet; we leveren patiëntenzorg en verkopen geen koelkasten. Het is inherent aan ons vak. Bij de meeste collega’s is het gemopper dan vaak even een teken van wat frustratie en dat is logisch dat mag, even de stoom er af dat heb ik zelf ook. Aan de andere kant dat gemopper hoort ook gewoon bij de Rotterdamse ambulancecultuur.

Een eerste stap naar zo veilig mogelijk werken
Op dit moment draai ik op de meldkamer mijn eigen diensten volgens het rooster, vanwege de drukte doe ik er soms een extra dienst bij. Vaak ben ik ruim voordat mijn dienst begint al op de meldkamer. Vaste prik: als eerste rechtsaf naar het koffiezetapparaat en daarna mijn werkplek zoeken. Soms lukt het om aan het begin rustig mijn koffie op te drinken, maar vaak is het direct volle bak aan de slag met als resultaat koude koffie. Met mijn collega’s luister ik naar de overdracht of er nog bijzonderheden zijn. Tegenwoordig worden bij elke melding bepaalde vragen gesteld om na te gaan of er mogelijk sprake is van een COVID besmetting. De meldkamer is natuurlijk het eerste aanspreekpunt en voor de collega’s op straat zijn wij de eerste stap naar zo veilig mogelijk werken. De patiënten zijn belangrijk, maar de veiligheid van onze collega’s op straat staat altijd bovenaan. Het specifiek uitvragen op COVID lukt vaak niet bij de echte ‘paniek’ meldingen. Dit geven we dan altijd duidelijk mee aan de ambulancebemanning, zodat zij daar goed op kunnen anticiperen. Veel meldingen worden als corona aangeduid wat geen corona is en soms ook andersom, maar voorzorg en veiligheid gaat voor alles! Wanneer ik zelf op de ambulance rijd kleed ik mijzelf liever een keer voor ‘niets’ aan in beschermende kleding dan dat ik ergens onbeschermd binnen sta.

Anders dan anders
Normaal zitten we op de meldkamer zij aan zij en rug aan rug dit zorgde voor een strakke onderlinge communicatie. Nu is de tafelindeling enigszins aangepast en zitten we verder uit elkaar en verspreid. Het is even anders werken, maar ook wij houden ons uiteraard aan de maatregelen. De sfeer is zoals altijd gewoon goed. Het is vaak wel meer puzzelen om het gebied af te dekken. Op het hoogtepunt van de corona crisis stonden soms acht ambulances tegelijk schoon te maken. Dit gaf een enorme druk op de postbezetting. We merkten tegelijkertijd dat het normale 112 werk erg afnam. Ik vermoed dat dit te maken had dat mensen bang waren om naar het ziekenhuis te gaan en daarom minder snel belde. Met het afnemen van de verkeersdrukte namen ook de daarna gekoppelde ongevallen af. Nu alles weer een beetje afgevlakt is merken we juist weer een toename van de ‘gewone’ ritten. Aan de soort meldingen merk je ook dat het weer drukker op straat aan het worden is.

Geef de patiënt nog een knuffel
Als ik op de ambulance rijd vind ik het soms pittig om veelal oudere patiënten in een slechte toestand met een net zo oude partner ernaast te zien. En je weet dat dit weleens niet goed zou kunnen aflopen. Als ambulancehulpverlener vind ik het enorm belangrijk dat je dan tegen een partner of naast familielid kan zeggen geef de patiënt nog even een knuffel, want de familie mag vanwege besmettingsgevaar niet mee in de ambulance en veelal ook niet op bezoek in het ziekenhuis. Voor sommige kan dit dan ook een laatste contact zijn. Dat te realiseren vind ik best pittig.

Een man met een ambulancehart
Wat mij echt het meest is bijgebleven is het overlijden van onze geliefde collega een aantal jaren geleden, een man met een ambulancehart en ook werkzaam als verpleegkundig centralist. De begrafenis met al de collega’s was erg aangrijpend en indrukwekkend. Ondanks het grote verdriet op dat moment maakte het mij later ook enorm trots dat ik deel uit mag maken van zo’n prachtige groep mensen. De verbondenheid die ik toen zag en voelde heeft mij enorm geraakt. Zoals ik al eerder zei, de ambulance is mijn beste keuze ooit geweest!