Ook bij heftige meldingen zijn wij er
Ik ben op een ochtend in november 2019 aan het werk op de meldkamer als uitgiftecentralist bij de ambulancedienst. Het is al redelijk druk, wanneer ik achter mij een collega een 112-telefoontje op hoor nemen. De centralist begint wat harder te praten en we luisteren aandachtig mee. Ik hoor hem zeggen: “Dus als ik u goed begrijp is uw schoondochter 30 weken zwanger en nu bewusteloos? En ze heeft een snurkende ademhaling?”
Deze collega deelt direct het adres met ons en we schalen puur op ervaring gelijk op naar een reanimatie. We realiseren ons dat we dadelijk mogelijk te maken hebben met twee reanimaties: Moeder en een kindje na 30 weken zwangerschap. We hebben aan één blik voldoende: Eén traumahelikopter, vier ambulances (twee per persoon) en een OVD-G (Officier van dienst geneeskundig) worden gealarmeerd. Ook nemen we in deze melding direct de brandweer en politie mee.
Nagelbijten
Een andere collega is scherp en belt direct een huisarts, die om de hoek zit van het adres, met de vraag of die iets kan betekenen. Inmiddels hoor ik de centralist instructies geven hoe de beller zijn zwangere schoondochter moet reanimeren. De huisarts is gelukkig snel ter plaatse neemt de reanimatie over van de vader.
Nagelbijtend zit ik achter mijn scherm en zie ik hoe alle voertuigen van alle kanten bewegen over mijn scherm naar het opgegeven adres. Het liefste zou ik ze vooruit willen schreeuwen. Als geen ander weet ik wat er nu door de koppen van die gasten op de ambulances heen gaat. En hoe ze zich professioneel voorbereiden op het drama waar ze zo in terecht gaan komen. Mijn collega centralist geeft aan een vijfde ambulance mee te sturen met een couveuse, mochten ze die nodig hebben.
De eerste ambulance komt ter plaatse en ik krijg bevestiging dat het inderdaad om een reanimatie gaat van een jonge zwangere vrouw De tweede eenheid die ter plaatse komt is het Mobiel Medisch Team (MMT) uit de traumaheli. Deze arts besluit om direct een spoedsectio (keizersnede) uit te voeren ter plaatse in de woonkamer, terwijl moeder nog word gereanimeerd. Inmiddels komt de tweede ambulancebemanning binnen en deze krijgt gelijk van de MMT-arts de te kleine 12 weken te vroeg geboren baby overgedragen. “Jullie nemen het kind!”, zegt de arts. En ze beginnen samen met de MMT verpleegkundige op de eetkamertafel met de kinderreanimatie bij het meisje. De overige ambulances arriveren en samen proberen ze de levens van moeder en kind te redden.
De politieagenten bekommeren zich inmiddels over de aanstaande opa en zijn andere aanwezige kleindochter toen 2,5 jaar, die ook alles heeft meegekregen. Probeer je maar eens te verplaatsen in zo’n agent. Hoe troost je iemand op zo’n moment?
Reanimatie gestopt
Zonder overleg met de bemanning (die zijn te druk bezig) vragen we bij de politie een spoedtransport aan wat direct door hun wordt georganiseerd. Kruisingen worden afgezet en wegen vrijgemaakt. De verkeerspolitie Rotterdam meldt zich als begeleidend voertuig. Dan volgt door de OVD-G een eerste rapportage van de situatie. “Meldkamer,” hoor ik een trillende stem zeggen. “We zijn gestopt met de reanimatie van moeder ze is helaas overleden.” Het baby’tje heeft eigen ritme en wordt beademd. Zij gaat met spoed naar het ziekenhuis.
We kijken elkaar aan op de meldkamer. Ik realiseer mij dat dit vak soms gewoon helemaal niet leuk is. Wat een verdrietige melding en wat een start voor zo’n klein meisje. En wat te denken straks van de vader. Van alles gaat er dan door je hoofd. Veel tijd om erover na te denken hebben we niet, want al het andere ambulancewerk gaat ook gewoon door. Na een bak koffie gaan we weer verder.
Dubbele gevoelens
Thuisgekomen luistert mijn vriendin naar het verhaal. Wat is een sterk thuisfront toch belangrijk. Ook bel ik met de collega’s die ter plaatse zijn geweest. Later die week volgt een uitgebreide evaluatie met alle betrokken hulpverleners van de brandweer, politie, ambulance en meldkamercentralisten. We komen - hoe dubbel de gevoelens ook zijn - tot de conclusie dat we een perfecte hulpverlening hebben neergezet, ondanks dat de moeder is overleden. Iedereen deed wat er van hem of haar werd verlangd en daardoor heeft in ieder geval het kindje het gered.
'Hoera 1 jaar!'
Een jaar na deze heftige melding krijg ik een appje van de arts van het MMT met een kaart. Daar zit ook een foto bij. ‘Hoera 1 jaar!!’ staat er. Een guitig baby gezichtje kijkt mij lachend aan. Ik snap even niet direct waar dit over gaat. De arts geeft aan dat mede door de super snelle reactie van de collega’s van de meldkamer en de daarop volgende inzet van de schoonvader, de huisarts en alle betrokken ambulancehulpverleners, MMT, brandweermensen en politieagenten het meisje het heeft overleefd zonder schade en het goed maakt. ‘Ze heet Yenthe en is een kerngezonde vrolijke ondeugende dondersteen!’ lees ik onder andere aan de binnenzijde van de kaart. De persoonlijke boodschap van vader op de kaart hou ik voor mijzelf.
Inmiddels zijn we drie jaar verder. Met vader gaat het tegenwoordig ook goed. Hij heeft een nieuwe vrouw ontmoet en is kort geleden getrouwd. Ze vormen met hun kinderen een prachtig samengesteld gezin. Wat een mooi gevoel geeft dit en toch een prachtig slot. Wat kunnen mensen dan ongelofelijk sterk en veerkrachtig zijn.
Wij zijn er echt altijd
En wat ben ik weer trots op al die collega’s die daar ter plaatse zoveel hebben betekend. En al die collega’s op de meldkamer van alle disciplines Brandweer, Politie, Ambulance, MMT die dan zo goed samen werken. Wat ik wil zeggen is: geef het maar eens een plaatsje. Want de volgende dag staan de hulpverleners er gewoon weer voor alle inwoners. Voor een simpele bloedneus of een gebroken been. Of helpen ze weer bij een ernstig trauma.
Ga er maar aan staan. Zoals mijn werkgever altijd zegt: “Wij zijn er altijd” en deze heeft gelijk. “Wij zijn er inderdaad altijd.”
Geschreven door: Peter Hartman.
(Dit verhaal is geplaatst met toestemming van vader Maarten Kruijt en zijn vrouw Jantien Jonkheijm. Hieronder een foto van het huidige gezin.)
