Blog: Fijne wedstrijd jongen
Mijn toenmalige teamleider Kees de Ruyter belt. Het is 2003 en het zal een dag worden die mij voor altijd is bijgebleven. “Peet, kan jij helpen? We hebben een jonge knul. Hij is terminaal en zijn allerlaatste wens is om nog één keer Feyenoord te zien spelen in de Kuip...”
“Ik kom eraan!,” reageerde ik meteen. “ Dat wist ik al,” zei Kees. “Je gaat samen met Marianne Willemse. Zij is ook onderweg.” Snel aangekleed en naar de Baan, toen nog de opkomst locatie van de GGD-Rotterdam.
Op de Baan aangekomen, hebben we snel de wagen gewassen en zijn samen vertrokken naar Hoogvliet. Op het adres maakten we kennis met Jelle en zijn ouders. Toen ik Jelle zag, dacht ik maar één ding: ‘Mijn God…ik hoop dat hij de wedstrijd overleeft’.
Een jonge knul van rond de 16/17 jaar, in bed en sterk vermagerd. Hij was doodziek van kanker. “Mag ik echt mee met jullie? Naar de Kuip? Naar mijn club?” We knikte ‘ja’. “Jongen, je mag mee.” We vroegen hem of we hem op mochten tillen. “Alles doet pijn,” zei Jelle, “maar dat geeft niet, dat heb ik over voor mijn club.”
Op weg naar de Kuip
Voorzichtig tilden we hem op en legden hem rustig op de brancard, in de hoop geen fracturen te veroorzaken. Daarna reden we Jelle naar de ambulance. Onderweg vertelde zijn vader dat hij ons dankbaar was, dat we dit voor hun wilden doen. En dat het hem verbaasde hoe snel alles was gegaan. “Meneer de Ruyter zei direct dat hij dit ging regelen.”
Bij de Kuip aangekomen, melden we ons bij de beveiliging. Alles was bekend en geregeld! “Jullie mogen naar het bordes van de eretribune.” Die bestond toen nog. Beneden aangekomen, realiseerden we ons dat er geen lift was.
“Mot die knul naar boven!?” Hoorden we achter ons roepen, in plat Rotterdams.
We keken om en daar stonden twee echte diehard fans. “Ja, als jullie effe willen helpen!?” Met z’n vieren sjouwden we Jelle met de complete brancard, met onderstel en al, naar boven. “Fijne wedstrijd jongen,” zei een van twee supporters zachtjes tegen Jelle. Hij knikte, want praten kon hij nauwelijks meer: de rit naar de Kuip - Zijn Kuip - had hem al volledig uitgeput.
Eenmaal op het erebordes aangekomen, kreeg Jelle de mooiste plek toebedeeld. Zo goed als het kon probeerden we het hem zo comfortabel mogelijk te maken. Daarna namen Marianne en ik wat afstand, zodat hij dit intense moment samen met zijn ouders en geliefde naasten kon beleven.
Alle fans doen mee
“Welkom bij Feyenoord-PSV!” hoorde ik Peter Houtman via de omroepinstallatie door de Kuip schallen. En het legioen juichte.
“Maar eerst even wat anders dames en heren! Als speciale gast is Jelle aanwezig. En Jelle is ziek, hij heeft kanker en had maar één laatste wens. Hier zijn bij zijn club. Wij wensen Jelle namens alle spelers en het bestuur van Feijenoord een mooie wedstrijd!”
De hele uitverkochte Kuip werd stil. Houtman raakte een gevoelige snaar bij de tienduizenden in het stadion.
En toen. Zachtjes in het begin, maar steeds luider en luider begon de harde kern te scanderen: “JELLE! JELLE! JELLE!”, met al snel het gehele legioen. Vanaf de andere kant reageerden de PSV-supporters ook, door aan te vullen: “IS DE KAMPIOEN!”. Daarop volgde luidkeels het Hand in hand, kameraden.
Mijn collega Marianne en ik keken elkaar aan, de tranen liepen over onze wangen. Die maar even snel weggeveegd, want janken deed je eigenlijk niet in die tijd.
Eigen wedstrijd...
In de rust gaf Jelle aan dat het genoeg was geweest. Hij kon niet meer en wilde naar huis. Voorzichtig tilden we hem met vereende krachten naar beneden en reden hem naar huis. Thuis aangekomen hoorden we op de radio dat Feijenoord had verloren van PSV. We gaven Jelle en zijn ouders een hand en wensten ze veel sterkte.
Jelle verloor enkele uren later zijn eigen wedstrijd…
Van de ouders kregen we een mooie kaart met een lieve tekst om ons te bedanken.
Laatste wensen
In de huidige tijd nemen de collega’s als het kan nog steeds uitgebreid de tijd voor dit soort patiënten. Simpele dingen, zoals even in de zon langs de waterkant van de Maas staan met de patiënt en familie.
En wat niet te zeggen van de geweldige stichting Ambulance Wens, opgezet door onze - helaas te vroeg overleden - oud-collega Kees Veldboer. Waar iedere dag laatste wensen worden vervuld door vrijwilligers voor terminaal zieke mensen.
Samen kunnen we veel. Heel veel.
Hand in hand, kameraden!
Tekst: Peter Hartman // Foto: Jeanien de Gast